Sinds ruim een jaar bestaat er wetgeving over de kwaliteit van financieel advies en de hoogte van de provisie van de tussenpersoon. Toch is het voor de klant een enorme opgave om te beoordelen of ze een goed advies krijgen voor het beste product, of dat de tussenpersoon weer voor zijn eigen winst kiest en het product aanbeveelt waarop de hoogste provisie zit. Dit probleem kan worden opgelost door de tussenpersoon per uur te betalen. De financiële adviseur heeft dit liever niet, aangezien er uitzonderlijk hoge provisies betaald worden.
Dit probleem is alleen op te lossen als de consument bereid is een uurtarief voor financieel advies te gaan betalen. Dan wordt een adviseur door de klant betaald en niet door een polisfabriek of hypotheekbank. Veel kantoren bieden klanten daarom inmiddels een keuzemogelijkheid, beloning op basis van provisie of op basis van uurtarief. Vooralsnog blijkt in de praktijk dat slechts weinig consumenten in de laatste optie geïnteresseerd zijn. Op zich vreemd, maar dit is puur onwetendheid van de klant en sluwheid van de tussenpersoon. We hebben dus nog steeds behoefte aan een nieuw soort tussenpersoon die transparant opereert en bovenal onafhankelijk is.
Tussenpersoon 2.0
Zijn er intermediairs die bereid om een gedegen advies te geven voor een fractie van de eerdere winst? Immers, de klant is niet bereidt om gigantische uurtarieven te betalen voor een “simpel” advies. Dit zal betekenen dat de winst daalt wanneer er op basis van uurtarief gewerkt gaat worden. Tussenpersonen weten dit ook en daarom willen ze de klanten liever niet vertellen hoeveel geld ze verdienen aan een zogenaamd advies. Van transparantie en onafhankelijkheid is zeker geen sprake, hoewel ze dit wel altijd propageren.
Wat je nu vooral ziet is dat de klant een keuze krijgt voorgelegd wat eigenlijk geen keuze is. “U kunt kiezen uit een vast uurtarief of een provisie die in de premie is verwerkt, u hoeft dus niet direct een groot bedrag aan ons te betalen”. Klanten schikken af van hoge uurtarieven, maar beseffen niet dat ze in het andere geval veel vaker duurder uit zijn. Uiteraard moet we ons ook afvragen in hoeverre deze nieuwe transparantie leidt tot een beter advies. Dit gebeurt niet, omdat er nog steeds geen sprake is van onafhankelijkheid. De financieel adviseur probeert in de nieuwe situatie nog steeds zijn eigen winst te maximaliseren. Natuurlijk zijn er ook tussenpersonen die hun zorgplicht serieus nemen en klanten goed informeren. Maar hoe vind je deze tussenpersonen?
Hoe vind je de tussenpersoon 2.0?
Wanneer je naar een intermediair stapt moet je de transparantie en onafhankelijkheid van de tussenpersoon testen. Dit is vrij simpel en dit kan op de volgende manier. Je hoeft alleen maar de volgende vragen stellen aan je financieel adviseur:
• Hoe kan ik u betalen en waar is dit van afhankelijk?
• Welke arbeid levert u als ik bijvoorbeeld een levensverzekering wil afsluiten?
• Kunt u mij een overzicht geven van uw marges op de aangeboden producten?
• Voor welke partijen biedt u producten aan en waarom?
Kan de tussenpersoon je geen antwoord geven op alle vier de bovenstaande vragen, dan weet je dat het schort aan zowel de transparantie of onafhankelijkheid, of beide. Blijven we met z’n allen teveel betalen of gaan we op zoek naar de tussenpersoon 2.0?